Wintertriatlon

Dat Nederland schaatsgek is bleek maar weer eens afgelopen weekend. Iedereen die ook maar een beetje gegrepen was door de kriebels zocht het ijs op! Zo ook rond Tienhoven, een plaatsje aan de Breukeleveense plas. Samen met Aleida, een vriendin van haar en Liesbeth ben ik ook die kant op getrokken. Ik had al wel gehoord dat er een toertocht bij Tienhoven zou zijn, maar dat hadden kennelijk meer mensen gehoord. De landweggetjes waren door de politie omgeboued tot éénrichtingswegen zodat aan de kant van de weg geparkeerd kon worden. Toen wij in de buurt waren vonden we het druk genoeg en zijn we maar op de Maarseveensetrekvaart gaan schaatsen. Samen met de naastgelegen veenafgraving is dit gebied ook zeer mooi om te schaatsen. Niet zo mooi als een groot meer dat voor je ligt, maar zeker niet minder.

We zijn hier met de auto heen gegaan. Toen wij er rond een uur op 11 kwamen konden we onze auto nog redelijk makkelijk kwijt, ergens in een berm in de buurt van het ijs. Naarmate de tijd vorderde kwamen er steeds meer mensen aan. De politie regelde het verkeer richting het ijs, en liet ze allemaal achter elkaar parkeren. Daarna moest er dan in sommige gevallen nog wel 20 minuten gelopen worden.

Het weer was geweldig, de zon scheen, het waaide bijna niet, de omgeving was mooi wit en we vermaakten ons prima. We zijn een aantal keren heen en weer geschaatst, en het ging met de keer beter. Geen last van zere tenen, hooguit van koude tenen, maar dat kon de pret niet drukken. Liesbeth kreeg de slag ook steeds beter te pakken, zodat je ook wat meer samen kan schaatsen.

Omdat Aleida 's middags nog een volleybal wedstrijd had, moesten we rond een uur of half 2 weer weg. We hadden allebei de smaak zo te pakken dat we in de loop van middag nog wel een keer wilden schaatsen. We zijn na de boterhammen op de fiets gestapt en weer richting Maarseveen gereden. Hier hebben we nog een anderhalf uur geschaatst totdat de zon onderging.

Op de terugweg kreeg ik al snel het idee dat de voorband van de fiets zachter begon te worden. Toen we halverwege waren stond de band toch echt plat, dus was er maar een oplossing, lopen..

Dus de laatste 3,5 kilometer moesten we nog lopen. Waren we een half uur later thuis dus. En dan is het wel zo netjes om de band gelijk even te plakken, omdat het de fiets van Ruth (Liesbeth's huisgenoot) was. Gelukkig was dit klusje snel weer geklaard. Een eigen wintertriatlon dus schaatsen, fietsen en lopen.